Sony heeft Days Gone misschien wel een van de meest gecoördineerde marketingpushes van een exclusieve generatie van deze generatie gegeven. Ze hebben een reeks promotietrailers laten vallen die vrijwel elke week of zo ongeveer elke week pronken met wat lijkt op maanden.
Als je verstandig bent geweest, heb je je ogen afgewend om spoilers te vermijden en het spel op een lege lei te beginnen.
Ik weet dat ik het zeker heb gedaan, en dat is waarschijnlijk ook de reden waarom, ondanks Sony's inspanningen om de hoofdrolspeler van Days Gone op het internet te pleisteren, het nooit bij me opkwam wat een onzinnig en irritant personage Deacon St. John is.
Van zijn dwaze naam tot zijn achterwaarts gerichte pet en plakkerige ringen, lijkt Deacon op een karikatuur van het typische norse motorbende-lid. Je zou hem letterlijk niets anders kunnen geven dan hij al draagt om dat te telegraferen.
Hij is eigenlijk Daryl van de Walking Dead vermengd met Jax van Sons of Anarchy; een ruige, no-nonsense man met een tragisch verleden die rijdt met harde, met tatoeages beladen mannen zoals zijn wapenbroeder, Boozeman (kortweg Boozer - ja, de absurde namen gaan verder).
Het idee dat twee mannen door een harde, post-apocalyptische wereld dwalen en proberen het beste te maken uit de slechte handen die ze hebben gekregen, is eigenlijk niet zo moeilijk om achter te blijven. Het probleem is dat de personages die Deacon en Boozeman uitbeelden, a) totaal onrealistisch zijn, en b) volledig niet te relateren.
Ze hebben het uiterlijk van mannen die je zou verwachten tegen te komen in een of andere achterliggende motorbar in een aangespoelde woestijn ergens. Degenen waar vrouwen op tafel dansen en drugsdealen gaan naar beneden tussen skin-head bendes in de achterkamer; waar je in het gezicht wordt geslagen om langer dan een halve seconde in iemands richting te staren.
Ik ben namelijk zelf een gepassioneerde motorrijder die in mijn tijd veel van de zogenaamde one-percenter outlaw motorclubs die Deacon en Boozeman vertegenwoordigen tegenkwam. Het zijn meestal geen aardige mensen.
Deacon draagt zelfs een motorjack met 'Mongrel' en een geketende bulldog op de rug; dezelfde naam en hetzelfde embleem als de Mongrel Mob, een beruchte motorbende uit Nieuw-Zeeland, die vreesde voor georganiseerde misdaad en geweld. De gelijkenis is zo griezelig dat de onthulling van Days Gone om die reden de krantenkoppen haalde in het land toen het in 2017 verscheen.
Sony Bend heeft de Mongrel Mob niet bevestigd als inspiratie voor Days Gone's 'Drifters', maar hoe dan ook, dit is het soort mensen dat je associeert met iedereen die zich kleedt en eruitziet als Deacon en Boozeman.
Misschien niet verrassend, ze zijn echter niet zo ruw en klaar als ze eruit zien. Terwijl Deacon en Boozeman zich als boeven kleden, zijn het eigenlijk hele lieverdjes. Deacon is de perfecte heer met een hart van goud. Hij is zeer welbespraakt, zorgzaam, eervol en uiterst respectvol voor vrouwen.
Met andere woorden, er is een verwarrende ongelijkheid tussen het uiterlijk van Deacon en zijn manier van doen, tussen de activiteiten die hij in het spel uitvoert - mensen vermoorden, drugs vervoeren en mensenhandel naar een slavenarbeidskamp - en zijn vriendelijke manier van doen.
Ik kan niet anders dan het gevoel hebben dat de visie van Days Gone op de motorcultuur is bedacht door mannen van middelbare leeftijd. De soorten die dromen van het kopen van een Harley Davidson wanneer ze met pensioen gaan en het leren jack en de bandana aantrekken om er goed uit te zien.
We worden alleen verondersteld te accepteren dat de hoge woestijn van Oregon vol verkeerd begrepen, ridderlijke ridders van boeven is die rondrijden op hun metalen rossen. Het is een beetje vergezocht en het klinkt melig.
Het verhaal van de game, die dringend behoefte heeft aan diepere karakterontwikkeling en een interessantere overkoepelende plot, zou enorm veel baat hebben gehad bij het uitleggen van deze vreemde nevenschikking.
Beter nog, ik had liever gehad dat de game een totaal ander, ongefilterd en x-rated verhaal zou presenteren over bijvoorbeeld twee stadsjongens die een soort van echt vervelende motorbende hadden ingehaald te midden van de post-apocalyptische chaos - die zou zijn veel interessanter geweest.
Ik had op zijn minst voor een ruwere, meer overtuigende versie van Deacon kunnen gaan. Hoewel het de relatibiliteitsfactor niet zou hebben veranderd, zou hij in ieder geval logisch zijn geweest. Als je me een hardass-biker als hoofdrolspeler gaat geven, geef me dan het volle product, niet een afgezwakte, zachtaardige gevel. Drie keer zeggen "goddam" en "klootzak" maakt hem niet overtuigend ...
Maar Days Gone neemt geen van die risico's. Het is een conservatief verhaal met waterige personages over in wezen helemaal niets, en het voelt alsof de kleding en de motorrijderstatus van Deacon en Boozeman simpelweg bestaat om het verhaal een soort voorsprong te geven. Helaas is het deze misplaatste poging waardoor de hoofdpersoon zich zo gekunsteld, onzinnig en volkomen onrealistisch voelt.
