De equalizer
5 films zoals John Wick
John Wick is een film over een man die moord pleegt omdat een of andere eikel zijn puppy heeft vermoord. The Equalizer is een film over een man die een moordpartij aan het plegen is omdat een pooier een tienerprostituee in elkaar heeft geslagen. Het punt is, wees geen klootzak, en misschien overleef je.
Om te extrapoleren vertelt The Equalizer het verhaal van de strijd van één man tegen de onrechtvaardigheden die hij in het dagelijks leven ziet. Denzel Washington schittert als Robert McCall, een gepensioneerde CIA black ops-agent die probeert een bescheiden bestaan uit te werken in een ijzerhandel, die niet stil kan zitten en de pestkoppen van de wereld ongecontroleerd laat gaan. Het is openlijk gewelddadig, een beetje gek en oneffen in delen, maar het resoneert in ons om dezelfde reden als John Wick: we zouden allemaal graag terug willen vegen naar degenen die ons zouden tegenstaan, maar we don hebben de middelen niet om dat te doen.
Robert McCall zijn wij. Maar beter ons. Taaier ons. Bedoel ons. Hij is gewoon een aardige vent met sterke morele waarden, die gemene dingen kan doen om die waarden te verdedigen. Lees hier niet teveel tussen de regels, want je loopt weg onder de indruk van het gebrek aan inhoud. Zet het gewoon aan en laat de shenanigans volgen.
Genomen
5 films zoals John Wick
Op dezelfde toon van een goede man met een ingewikkeld verleden tot het uiterste gedreven, komt hier Taken, een film die kan worden samengevat als 'de dochter van Liam Neeson wordt ontvoerd tijdens een vakantie in Parijs, dus hij vermoordt de helft van Frankrijk'. We hebben Liam Neeson nog nooit ontmoet, maar iets over het idee om aan zijn slechte kant te komen, doet ons denken dat we misschien nooit willen.
De grens tussen wraakfilm en mysteriedrama is buitengewoon goed genomen, en voelt zich in geen van beide opzichten gehaast. De ernst van zijn situatie lijkt onoverkomelijk, maar het personage van Neeson, gepensioneerde CIA-veldagent Bryan Mills, behandelt het met een kalmte die je verzekert dat alles in orde komt. Taken is een beetje conservatiever met zijn geweld, maar biedt nog steeds een gezonde dosis actie die de dingen in een opwindend tempo in beweging houdt.
De sequels zijn min of meer te bekijken, als je zo geneigd bent, hoewel de tweede film nooit ver van de schaduw van zijn voorganger afdwaalt, als een nerveus kind dat de opdracht kreeg 'dicht bij papa te blijven'. Taken 3 is brutaler in zijn aanpak, maar het gaat ten koste van de inspanningen die Mills tot dat moment heeft geleverd. Het zijn geen Alien 3-niveaus van offensieve herroutering, maar het zet een zure toon voor de rest van de film.
Oldboy
5 films zoals John Wick
Oldboy is onbeschaamd raar en boeiend de hele weg en is een triomf wanneer je het voor het eerst bekijkt, waarbij hij je onhandig bij de hand begeleidt met alle zekerheid en gratie van de situatie waarin de titulaire hoofdpersoon zich bevindt. Het volgt het vreemde leven van de Koreaanse zakenman Oh Dae-su (Choi Min-sik), die wordt ontvoerd en 15 jaar opgesloten in een groezelige hotelkamer, ontdekt via een nieuwsbericht dat zijn vrouw is vermoord en dat hij de hoofdverdachte is. Met niets anders te doen dan zijn lichaam te trainen en zijn geest tenminste halverwege stabiel te houden, beraamt hij zijn ontsnapping. Als hij eenmaal op de nietsvermoedende wereld is losgelaten, zal niets hem ervan weerhouden de wreedheden te wreken die hem zijn overkomen.
Oldboy is van begin tot eind meeslepend en wekt overal een zeer weloverwogen gevoel van claustrofobie op. Zonder al te veel te onthullen, is de beroemdste vechtscène, opgenomen in één continue opname tegen een horde vijanden, een perfect voorbeeld: het is lelijk en visceraal en je bent nooit ver verwijderd van de actie. Het voelt, net als de rest van de film, melancholisch en verkeerd op zo'n aangrijpende manier.
Je vraagt je de hele tijd af 'waarom'. Maar kun je de waarheid aan als het wordt onthuld?
Man in brand
5 films zoals John Wick
Omdat niemand wraak neemt zoals Denzel wraak neemt, weet je. Man on Fire werpt de stoïcijnse leidende man als John Creasy, die, zoals veel van zijn tijdgenoten, eerdere banden had met de CIA, en een optreden als lijfwacht voor een jong meisje in Mexico-Stad heeft opgepakt als een laatste poging om samen een schijn van een leven samen. Hoewel hij aanvankelijk afstand neemt van zijn taak, onthult ze al snel zijn zachtere kant en begint hij van haar te houden. Wanneer hij wordt neergeschoten en ze verdwijnt in een mislukte poging tot ontvoering, gaat hij op zoek naar gerechtigheid.
Wat Man on Fire zo intrigerend maakt, is de manier waarop Creasy wordt afgebeeld. Zijn leven had geen betekenis totdat dit kind erin kwam, en nu ze weg is, heeft hij minder dan niets; waar hij ooit leeg was, is er nu een chaotische leegte van pure woede. Hij voelt zich verantwoordelijk en vervangbaar. Washington geeft ons een man op de rand, als een zelfopgelegde dodencel, waar hij verlossing en oordeel te boven gaat. Een bolster van een mens, gedreven door niets dan minachting. De Man on Fire loopt als het ware al door zijn eigen persoonlijke hel.
Bovendien vermoordt hij veel mensen en het lijkt erop dat het waarschijnlijk veel pijn doet. Dus dat is ook cool.
Kill Bill, Vol.1 & Vol.2
5 films zoals John Wick
Op dat moment wordt de lijst '5 films zoals John Wick, maar een soort van 6 films als we eerlijk zijn'. Kill Bill vertelt het verhaal van de bruid (Uma Thurman), een voormalige huurmoordenaar die haar verleden probeert te ontvluchten, wiens poging tot een normaal leven abrupt stopt wanneer haar oude bemanning de trouwkapel bestormt. Haar verloofde vermoord, haar baby verloren, ze heeft niets anders te leven dan zoete wraak.
Hoewel de films als één film waren opgenomen, en als Quentin Tarantino zijn zin had gehad, als zodanig zou zijn uitgebracht, zou de gecombineerde looptijd van meer dan vier uur de limiet van zelfs de meest vrome actie-fan hebben getest. In alle eerlijkheid lijkt er een kloof tussen de twee te zijn, al dan niet opzettelijk, waarbij de eerste meer aanvoelt als een Japanse samurai-film, vergeleken met de westerse impasse-thema's die in de tweede veel voorkomen. Het is geen één-op-één vergelijking en conventies lopen van de een in de ander over, maar ze voelen zich comfortabel als afzonderlijke entiteiten, althans voor de leek.
Thurman's optreden is een krachttoer van emotie en eigenzinnigheid, die de absurditeit van Tarantino's stijl vastlegt, terwijl hij ook een gravitas draagt die echt en tastbaar aanvoelt. Ze wordt omringd door een cast van meer dan levensgrote persoonlijkheden die elk het verhaal op een prachtige manier met elkaar verbinden, zoals bazen in een videogame. De plot ontwikkelt zich nooit echt veel verder van het uitgangspunt, maar dat hoeft niet per se. Zijn 'volle kracht vooruit'-houding maakt veel deel uit van zijn charme, en sommige personages krijgen net dat beetje extra informatie om je nieuwsgierigheid te verzadigen, maar zelden meer dan dat.
