Net als de vier ruiters van de apocalyps, zijn er vier Darksiders-spellen waar gamers hun tanden in kunnen zetten. War, Death, Fury en Strife hebben nu elk hun eigen avontuur, variërend van ongelooflijke tot slechte reproducties van andere games.
Het heeft geen zin om het feit te verbergen dat de serie bekend staat om het omarmen van spellen als Zelda en Dark Souls, gebruikmakend van wat ze zo geweldig maakte en ze vormde tot nieuwe eigen ervaringen.
Nu Darksiders Genesis zich een weg baant naar consoles zoals de vertrouwde zeisen van Death, is het nu tijd om terug te kijken op de afgelopen 10 jaar om te ontdekken welke ruiter de beste is met de meest definitieve reis.
4. Darksiders III
Misschien wel de meest gemengde critici en gamers is Darksiders III - een door Dark Souls geïnspireerde game die een deel van de magie verloor die de eerste twee inzendingen zulke culthits maakte.
Je speelt als Fury en hebt de taak om de zeven hoofdzonden op te sporen die zich nu in de overblijfselen van een post-apocalyptische aarde bevinden. Het is een premisse die opwindend, opwindend moet zijn en de speler constant vooruit moet duwen tijdens een wilde jacht om alle dodelijke zonden te vinden.
Wat overblijft, is echter een bleke imitatie van de Dark Souls-serie. Het idee is er: elk van de dodelijke zonden dient als climax-baasgevechten en dient als handschoen om voorbij te duwen. Maar in plaats daarvan miste het de vonk waardoor miljoenen spelers in de eerste plaats verliefd werden op het genre.
De omgevingen waren flauw en ongeïnspireerd; het gebrek aan puzzels en verkenning ging verloren uit de vorige inzendingen; en het gevecht miste de finesse van niet alleen de games die het imiteerde, maar ook van eerdere Darksiders-iteraties.
Darksiders III zat ook vol met een verscheidenheid aan technische problemen, zoals het pop-in van de grafische textuur, loopt vast en crasht. Hoewel de meeste hiervan zijn gepatcht, mist het nog steeds dezelfde levendige wereld die de vorige inzendingen hebben beheerd. Het werd later ook gepatcht om de gevechtsstijl van de vorige games terug te brengen, waarbij de door Souls geïnspireerde stijl hier te zien was. Als dat geen teken is, was dit een stap in de verkeerde richting, ik weet niet wat het is.
Darksiders III was op zich geen slecht spel, verre van dat. Het miste gewoon de charme van de serie om te experimenteren met een nieuw gameplay-systeem. Dit zou prima zijn voor een spin-off-inzending, maar voor een hoofdinzending met een solide schare fans zou het altijd een recept voor een ramp zijn.
3. Darksiders Genesis
Het nieuwste deel omvat een Diablo-achtige stijl, compleet met een isometrisch camerabeeld en hectische coöperatieve actie. Darksiders Genesis plaatst je in de schoenen van zowel War als Strife, het eerste speelbare personage in de serie.
Met een meer lineair niveauontwerp en een Diablo-stijlbenadering, zou het gemakkelijk kunnen worden verward dat Darksiders Genesis een andere misstap is, net zoals Darksiders III. Integendeel, het is het tegenovergestelde en omarmt zijn wortels terwijl het experimenteert met zijn gameplay-stijlen. Deze keer worden zowel War als Strife gestuurd om Lucifer op te sporen en zijn plannen te ontdekken om andere demonen aan zijn lafhartige doel te geven. Dit vindt plaats vóór de originele trilogie en is ook een perfect startpunt voor nieuwkomers.
Het is gemakkelijk om Darksiders Genesis af te doen als een nieuwe afzetterij van een populaire franchise, maar deze inzending heeft veel persoonlijkheid in een strakker en beknopter pakket. In plaats van een open wereld om te verkennen, is het teruggebracht naar een eenvoudig niveausysteem. Maar elk niveau heeft de stijl van de eerste twee games, compleet met solide puzzels, louterende gevechten en een weelderige en extravagante wereld om te verkennen.
Het hebben van die perfecte balans van oud met de nieuwe plaveisel is een vloeiendere manier voor fans in plaats van de complete switch die Darksiders III heeft gemaakt. Het is ook lichter van toon dan eerdere inzendingen, met Strife die de broodnodige komische verlichting biedt in een serie die geplaagd wordt door een onnodige behoefte om overdreven serieus te zijn.
De toevoeging van co-op is ook fantastisch, waarbij elke speler een gevarieerde vaardigheid heeft zoals War en Strife, waarbij War de meer gespierde is, levert hard slaan en bevredigende klappen op de hordes demonen die de wereld teisteren. Strijd is echter veel wendbaarder met hoge snelheid om snel het slagveld te manoeuvreren en het tij van de strijd te keren.
Darksiders Genesis komt op een moment dat de toekomst van de serie onzeker werd gelaten door de slecht ontvangen en verkochte Darksiders III. Het blijkt dat de franchise nog steeds voldoende paardenkracht heeft om de apocalyps te bestrijden.
2. Darksiders
Beginnend bij het begin is de originele Darksiders, die helemaal in 2010 werd uitgebracht. Met weinig hype of fanfare werd het een soort culthit, met genoeg mond-tot-mondreclame die meer verkopen genereerde en uiteindelijk een vervolg.
Direct na de slag introduceerde Darksiders je in zijn wereld met een zware hoeveelheid God of War-geïnspireerde gevechten. Het is pittig, flitsend en vooral - bloederig. De openingstijden van dit spel helpen je in de aanval van bloed en lef die je in de loop van je avontuur zult morsen.
Uiteindelijk opent het om te onthullen dat het meer is dan een eenvoudige God of War-kloon, maar een hybride van de serie met het DNA van Zelda dat door zijn aderen stroomt. Het is een wereld compleet met kerkers, constante upgrades en viscerale gevechten die de twee games prachtig combineren tot één mooie mix.
Darksiders ziet je in een conflict tussen hemel en hel met de aarde gevangen in het kruisvuur. Het avontuur neemt de aarde zoals we die kennen en verdraait deze tot iets onherkenbaars met fantastische beesten en massavernietiging die het land volledig heeft weggevaagd. Ondanks zijn duistere aard is de wereld een genot om te verkennen en met meer upgrades kun je doorgaan naar nieuwe gebieden of eerder ontdekte gebieden die nu toegankelijk zijn met de gegeven tools.
De kerkers zelf staan ook op zichzelf en zijn sterk genoeg om een groot aantal van die in Zelda te evenaren. Het mengen van de puzzelelementen waar Zelda bekend om staat met snelle gevechten is een perfect brouwsel voor succes. De wereld neemt echter de open aard van sommige van de games waarop het is gebaseerd, en leidt je door een vrij lineaire ervaring. Toch slaagt het erin de wereld groter te laten voelen dan het is, wat prijzenswaardig is.
Darksiders kwamen in een tijd waarin maar heel weinig games rivaliseerden met die van God of War en Zelda, maar slaagden erin om die eigenschappen te gebruiken om zichzelf een eigen identiteit te geven. Het blijft een altijd plezierige rit, met fantastische kerkers, uitstekende gevechten en een geweldig gevoel van wereldopbouw. Het maakte ook de weg vrij voor een superieur vervolg ...
1. Darksiders II
Met behulp van het raamwerk dat Darksiders heeft gebouwd, gebruikte Darksiders II die basis om iets heel speciaals te creëren. Hoewel Darksiders een huwelijk was van vele andere eigendommen, was het Darksiders II die die winnende formule echt gebruikte om niet alleen de beste in de franchise te creëren, maar mogelijk ook een van de beste actie-avonturengames van het afgelopen decennium.
Parallel aan de gebeurtenissen van de originele Darksiders, speel je hier als Death die de naam van zijn broer wil zuiveren van de gebeurtenissen die op aarde plaatsvinden. Hier geeft Darksiders II meer inzicht in zijn kennis en maakt het de wereld dat deze personages afkomstig zijn van het centrale stuk verkenning.
Het is echt een weelderige en levendige wereld met zulke gevarieerde biomen en een ongelooflijk wereldontwerp. Als een klacht van Darksiders was hoe vergelijkbaar de wereld bleef beginnen te eindigen, dan neemt Darksiders II die klacht op en verplettert deze met de machtige greep van Death. Er is meer open verkenning, een grotere reikwijdte en een werkelijk indrukwekkende visuele kunststijl die later nog een hele console-generatie standhoudt.
Buit was ook een belangrijk tekenpunt voor Darksiders, waarbij het idee van Diablo's buitsysteem werd gebruikt om de speler constant te belonen voor het exploiteren van elke omgeving. Kisten zouden nieuwe bepantsering en wapens bieden om je personage te upgraden en zijmissies zouden rijkelijk belonen om je de kans te geven nieuwe vaardigheden te kopen.
De kerkers waren ook de sterkste die ze ooit in de serie zijn geweest, met lange tochten naar gotische ruïnes die eindigden met spectaculaire eindbaasgevechten die alle vernietigende vaardigheden van Death gebruikten. Nieuwe items worden ook sneller aan de speler gedistilleerd, zodat het tempo sterk begint en nooit meer loslaat.
Darksiders II neemt elk onderdeel waar de serie van houdt, zet het in een fornuis en draait de wijzerplaat op tot elf. Wat je overhoudt, is de lekkerste traktatie die ooit uit de franchise is gekomen en een perfecte portie van alles waar Darksiders van houdt. Het begint met een van de beste eindbaasgevechten in de serie en schiet vanaf daar als een raket af. In een wereld waarin Breath of the Wild voorbij Zelda's conventies is geduwd, omarmt Darksiders II het verleden en gebruikt die geliefde gameplay-loop iets echt speciaals.
Wat is je favoriete Darksiders-inzending? Ga je Darksiders Genesis ophalen? Laat het ons weten in de reacties hieronder!
